jakieś emocje negatywne

tworzą w moim sercu wyrwę 

i pozbyć się ich nie mam po co

i tak przychodzą ciemną nocą

by karmić się moją bezbronną duszą

słabego człowieka, jeszcze bardziej kruszą

te emocje stanowią element stały

już tyle zabrały, jeszcze nic nie dały

i co dzień

od nowa

gaśnie przez nie, nadziei płomień mały

gdy ślepo wpatruję się w przestrzeń
widzę tylko płatki śniegu
targane w swej lekkości wiatrem
szczęśliwie wirują w swej przestrzeni
są takie niepodobne do mnie 

w opustoszałym świecie
wśród opustoszałych dusz
musi przetrwać istota
by niebawem odejść już 

 w pustą przestrzeń
patrzę
kreuję niemożliwe
karmię siebie smutkiem

co noc
zasypiam z myślą
że wydarzy się niemożliwe

pożądam rzeczy
niepożądanych przez innych

myślę
że znaczę więcej
niż inni

żyję
w swoim
nierealnym świecie

podobno po burzy
przychodzi słońce

mojego słońca nie widać
a pada coraz częściej

wypatruję tęczy

ale jakoś zachmurzenie
wzięło górę na wszystkim

tak ciężko mi znów

przyznaję to ze wstydem

że nie umiem cieszyć się życiem

wybieram smutek 

nie radość

wolę nie ufać pozorom

jednak nie umiem opierać się

fałszywym radościom

raz po raz

zapadam się w euforiach

bez przyszłości

chwile ulotne 

przejęły kontrolę

i tylko raz po raz

zdarza się coś stałego  

tracę codziennie
tak wiele czasu
na sprawy
niemające prawa bytu

snuję
o rzeczach niemożliwych
o Tobie
wiedz o tym

Ty
który zatruwasz mój umysł
dajesz nadzieje złudne
jednym spojrzeniem
zamykasz drzwi rozsądku
popychasz
w stronę zguby

czy tego chcesz

bym zatraciła się
całkiem już
w tej otchłani
bezsensownej

pomyśl
daj znać

słyszę Jego głos
jeśli chcę

widzę Jego uśmiech
jeśli chcę

przywołuję Jego obraz
jeśli chcę

oddycham Nim
jeśli chcę

jest daleko
ale tak blisko

w wyobraźni mogę wszystko