jakieś emocje negatywne

tworzą w moim sercu wyrwę 

i pozbyć się ich nie mam po co

i tak przychodzą ciemną nocą

by karmić się moją bezbronną duszą

słabego człowieka, jeszcze bardziej kruszą

te emocje stanowią element stały

już tyle zabrały, jeszcze nic nie dały

i co dzień

od nowa

gaśnie przez nie, nadziei płomień mały

gdy ślepo wpatruję się w przestrzeń
widzę tylko płatki śniegu
targane w swej lekkości wiatrem
szczęśliwie wirują w swej przestrzeni
są takie niepodobne do mnie 

w opustoszałym świecie
wśród opustoszałych dusz
musi przetrwać istota
by niebawem odejść już 

 w pustą przestrzeń
patrzę
kreuję niemożliwe
karmię siebie smutkiem

co noc
zasypiam z myślą
że wydarzy się niemożliwe

pożądam rzeczy
niepożądanych przez innych

myślę
że znaczę więcej
niż inni

żyję
w swoim
nierealnym świecie