podobno po burzy
przychodzi słońce

mojego słońca nie widać
a pada coraz częściej

wypatruję tęczy

ale jakoś zachmurzenie
wzięło górę na wszystkim

tak ciężko mi znów

przyznaję to ze wstydem

że nie umiem cieszyć się życiem

wybieram smutek 

nie radość

wolę nie ufać pozorom

jednak nie umiem opierać się

fałszywym radościom

raz po raz

zapadam się w euforiach

bez przyszłości

chwile ulotne 

przejęły kontrolę

i tylko raz po raz

zdarza się coś stałego  

tracę codziennie
tak wiele czasu
na sprawy
niemające prawa bytu

snuję
o rzeczach niemożliwych
o Tobie
wiedz o tym

Ty
który zatruwasz mój umysł
dajesz nadzieje złudne
jednym spojrzeniem
zamykasz drzwi rozsądku
popychasz
w stronę zguby

czy tego chcesz

bym zatraciła się
całkiem już
w tej otchłani
bezsensownej

pomyśl
daj znać

słyszę Jego głos
jeśli chcę

widzę Jego uśmiech
jeśli chcę

przywołuję Jego obraz
jeśli chcę

oddycham Nim
jeśli chcę

jest daleko
ale tak blisko

w wyobraźni mogę wszystko 

przychodzisz
nie pukasz
wcale nie musisz
wiesz, że otwarte
zawsze dla Ciebie

nawet jeśli
zastaniesz kiedyś
drzwi zamknięte

przyjdziesz

bo kluczem jesteś Ty

" Zdobywam się na chęć otrząśnięcia i ucieczki i odszedłbym niezawodnie, gdybym wiedział, dokąd się udać. " 

J. W. Goethe

długo myślałam jak mam Cię opisać
chyba nadal nie potrafię
 

słowa grzęzną mi w gardle
dech zapiera
cała umieram
od środka 

oczy nie wytrzymują

 Twojego widoku
jednak nie mogę przestać
 

tracę panowanie 

nad sobą
brak kontroli
umieram 

 

Tak
może właśnie dziś
złapała mnie chandra
pogoda taka marna
i ja
taka sama jak ta aura
co na dworze

  zagościła bezwstydnie
tak jak w moim sercu
maluje pejzaż blady
kolory całkiem wyblakłe
jak moje uczucia

 i ja ciągle słabnę

nie potrafię
nie wyobrażać sobie
Ciebie

nie potrafię
nie odtwarzać
Twojego głosu

nie potrafię
nie myśleć
o Tobie

nie potrafię
Ciebie nie pamiętać 

 Yes.

Ty nawet nie wiesz 

kim jestem

Ty nie podejrzewasz 

co wyprawia moje serce

kiedy do mnie mówisz

Ty nie potrafiłbyś zliczyć

ile myśli o Twej osobie

co dnia przewija się 

przez mój umysł

Ty nie wiesz 

jak stęsknione do Ciebie 

są oczy w które patrzysz

Ty nie poczujesz nigdy

jak pali Twój dotyk moją skórę

od środka

Ty nawet nie wiesz

kim jestem 

 Jestem 

zakochana 

w Tobie

szczęścia szukam 

codziennie od nowa

bo zgubiłam

nie upilnowałam 

może uciekło?

niedobrze mu było przy mnie

kto wie

poczucie bezsensu egzystencji

zawitało do mnie tamtego ranka

 och jakże miło mi było ugościć

lecz nadszedł już dlań

czas pożegnań

Obijają się jak fale

na wzburzonym morzu myśli

wspomnienia zeszłych dni

Tak i nie

walczą o pierwsze miejsce

dziś nikt nie wygra

Tę bitwę przegrałam i ja

poległam na stosie własnych pytań

 Nie jest najlepiej. W środku huragan, na zewnątrz tafla morza.

w czym jest złe to
że wrażliwym jest człowiek
dusza zachłanna na miłostki
więcej łez wylewają oczy
niż przeciętnemu człowiekowi
bo tez większa wrażliwość
występuje w nim

tylko jemu samemu
żyć gorzej
w tym świecie próżnym
bo też i łzy
i współczucie
pochopnie odebrane zostać mogą

wyśmiany zostanie
i z tej wrażliwości
co mu od Boga przyszło dostać
przekleństwo potrafią zrobić
i człowieka zabić umysłowo

swoją z kolei niewrażliwością 

 Nie jest dobrze. Czuję się, jakbym obecna była tu tylko ciałem, nie duchem.

niech istnieje to w mojej głowie
jeżeli pozwala mi to żyć

i może to jest niezdrowe
lecz przyjemny jest ten cierń

który wdarł się zbyt głęboko
bym mogła się go pozbyć

niech istnieje to w mojej głowie
poruszając zakamarki zdrowych zmysłów

niech istnieje niszcząc

Niech jutro da mi nowe szczęście.

zatrzymała się pod drzewem

bo niebo ściemniało

i zbierało się na deszcz

a liście wyglądały tak pięknie-

znów była jesień

pomyślała, że musi tutaj być

i chciała tutaj być

lecz nie z tymi wariatami

co siebie nazywają ludźmi

a policzek był jakby wilgotny

może to kropla deszczu

a może to łza 

toczyła po jej policzku ulewę 

Najnowszy jesienny twór mojej wyobraźni. Dobrze czasem napisać coś, nie o miłości.

napisać o Tobie
dobrać słowa
opowiedzieć

nie potrafię

tylko obraz
uśmiechu
i Ciebie

pozostaje nienaruszony

mogę snuć
marzyć
rozmyślać

jednak sposób
w jaki żyjesz
tuż obok

nie daje mi spokojnie istnieć

ale jakoś
żyję łatwiej
i oddycham swobodniej

noc zapadła
cisza
tylko w tle

tykanie zegara

a ja
jak nocna mara
próbuję zasnąć

to kolejna kara

zmęczonych powiek
nie zamykam

a zegar
tyka
i tyka

odlicza moment
końca żywota
pół żywa istota
odmawia słowa pacierza
koniec bliski zmierza
ostatni dźwięk z gardła

jej godzina zapadła

  Proszę Pana!
pora już późna
wieczorowa- mogę rzec
a Pan
o tej porze
jeszcze żyw i w całej okazałości
krząta się po mojej głowie
i ani myśli odejść.

Tymczasem
ja Panu powiem
że całkiem zimno tu
i smutno
i za oknem ponuro
bo deszcz znów raczył mnie odwiedzić
bym nie była taka samotna.

Więc, może
Pan
pojawiłby się przy mnie teraz
a ja przekażę kroplom deszczu
że Pan przyjdzie
i nie będę samotna
i może deszcz odejdzie wtedy... 

Z rodzaju: nastawienie jesienno- zimowe.

 

tak blisko
dotykiem jesteś

przy mnie

niby gest
lecz niechcący
rozpaliłeś ogień

tak blisko
słowami dotykasz mnie
duszę karmisz złudzeniem

tak blisko mi do Ciebie
tak Tobie daleko do mnie

Niech to będzie początek.

Jestem tu.

Zaczynam od nowa. Otwieram drzwi mojej wyobraźni. Zapraszam do prywatnego świata. Zasmakujcie poezji w amatorskim wydaniu. Blog z nutką melancholii i  żalu do świata.